Τα καλοκαίρια της καρδιάς μας,
της νιότης μας τα καλοκαίρια
με τα ξέγνοιαστα ξημερώματα
στις ξανθές αμμουδιές
και τις ανέμελες ώρες
στη ραστώνη του ήλιου
μ' ένα τζιν ξεφτισμένο
κι ένα λευκό πουκάμισο
σε κορμί ηλιοκαμένο,
σε πανηγύρια των αγίων
και σε χορούς κυκλικούς
με φίλους μπιστικούς
και κοπέλες πλανεύτρες
με όνειρα ακούρευτα
και ματιές φλογερές
κατακτητές και γητευτές
του εφήμερου ...
.. το αύριο αργεί ...
Μεγαλώσαμε,
τα ίχνη της ηλικίας μας
σκαλίζουν ρυτίδες.
Ένας παγερός άνεμος
κουμπώνει το πανωφόρι
Εμείς γι αλλού κινήσαμε
κι αλλού η ζωή μας πήγε.
Με σκυμμένα κεφάλια,
συμβιβασμένοι και νικημένοι
από τις επαναστάσεις
που κιοτέψαμε και δεν κάναμε.
Προδομένοι απ' τα όνειρα
που δεν κυνηγήσαμε,
μ' ένα σώμα αρρωστημένο,
παραδομένο στις έγνοιες,
στα μικρά και στα μίζερα.
.....
Με σοφία πια, χτίζουμε
τα στερνά μας καλοκαίρια
με δυο φίλους καρδιακούς
κι ένα ποτήρι κρασί
με μια πενιά
κι έναν ζεϊμπέκικο.
Με τα ναι και τα όχι
που μάθαμε να λέμε.
Με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες
που μας έκαναν πιο δυνατούς.
Θα είναι τα όμορφα,
ηλιόλουστά μας καλοκαίρια,
με χρώμα και φως,
με μυρωδιές και αρώματα,
με άνθη και ζουμερούς καρπούς,
με μενεξέδες και ζουμπούλια,
με πυγολαμπίδες και πεταλούδες,
με τον ίσκιο του πλάτανου
και τη μυρωδιά της γης,
με αισθήματα και συναισθήματα,
με καθάρια βλέμματα
και σταράτα λόγια.
Θα ναι τα καλοκαίρια
της ψυχής και της καρδιάς μας,
με τις πολύχρωμες αυγές
και τα μελαγχολικά δειλινά,
με τη αύρα στο μέτωπο
να δροσίζει τις αναμνήσεις.
Η ζωή είναι ωραία
και ...
δεύτερη δεν έχει ...
Χρήστος Κωστελίδης
