στο χώμα πεταμένα
κι οι καημοί δεμάτια
στα στήθια στοιβαγμένα.
Αδιέξοδα μονοπάτια
τις καρδιές φτερουγίζουν
στην άμμο χτίζουν παλάτια
προσδοκούν και ελπίζουν.
Μετέωρο στέκει το βήμα
για το πίσω ή το μπροστά
και οι σκέψεις πελώριο κύμα
για το μαζί και χωριστά
Στου φεγγαριού το κάλεσμα
όλα πίσω μου αφήνω
και μ' ένα σου αγκάλιασμα
τον γκρίζο κόσμο σβήνω.
Να σε μυρίσω καρτερώ
χρυσάνθεμο και κρίνο
της λησμονιάς σου το νερό
να έρχομαι να πίνω
Χρήστος Κωστελίδης