Άλλο ένα βράδυ στου Μπάμπη την ταβέρνα
ξημέρωμα με βρήκε με το μυαλό θολό,
αχ να ‘τανε
αλήθεια ακόμα ένα ψέμα
τα κόκκινα τα χείλη σου σαν το κρασί να πιώ.
Να πιω ακόμα λέω, λέω άλλο ένα
μήπως και μπορέσω στην πόρτα να σε δω,
σταυρός που με σκοτώνει το στερνό σου βλέμμα
αδειανός ο δρόμος, έρημος κι εγώ
Ήρθες και
ανθίσανε των γιασεμιών οι κλώνοι
στον γκρίζο κόσμο μου έδωσες πνοή
μα σε πήρε ο άνεμος σαν μία ανεμώνη
μόνος στην ταβέρνα, ασάλευτη
ζωή.