Όμορφη μυθική Αρκαδία,
αρχέγονη μητέρα γη,
με τα αρωματικά δρομάκια
από ανθισμένες αμυγδαλιές
και μεθυστικές πικροδάφνες.
Με τα ολόγιομα αμπέλια
που τον τρύγο προσμένουν
κρασί να γενούνε.
Με τις θαμνώδεις πλαγιές
με τα πουρνάρια,
με τα πουρνάρια,
που ροβολάνε
αμέριμνα κοπάδια
χοροπηδώντας
από τη γλυκιά μελωδία
μιας αρχαίας φλογέρας.
Με τους απέραντους ελαιώνες
που με το θρόισμά τους
οι σφιχτόσαρκες νύμφες
του τραγοπόδαρου Πάνα
θεριεύουν τον οίστρο.
Με τον μεγαλόπρεπο,
θεϊκά μοναχικό
επικούρειο ναό,
στων αητών τα λημέρια.
Γενναιόδωρη ζωηφόρα γη,
σε μια πέτρα σου ξαποσταίνω
και αναζητώ τις ρίζες μου.
Τον αχό αφουγκράζομαι
από των προγόνων μου
τα ιερά οστά
που με σέβας σκεπάζεις,
παλιές μνήμες
απ' τη λήθη ανασταίνω
παλιές μνήμες
απ' τη λήθη ανασταίνω
και αναφωνώ:
"Et in arcadia ego"!
"Et in arcadia ego"!