-Περήφανέ μου αϊτέ
και αϊτομορφονιά μου
μοίρα κακιά σας ζήλεψε
κι είν' άδεια η αγκαλιά μου.
και αϊτομορφονιά μου
μοίρα κακιά σας ζήλεψε
κι είν' άδεια η αγκαλιά μου.
Κλαίνε στους κάμπους τα πουλιά
κι οι πέρδικες στα χιόνια
πάνω στις ράχες στα βουνά
κλαίνε και τ' αηδόνια.
Τα δάκρυά μου γοερά
του Πηνειού ποτάμι
κι ο πόνος που χω στην καρδιά,
αβάσταχτος, δε γειάνει.
-Ανάθεμά σας βρε σκυλιά,
χτικιά καταραμένα,
με χέρια αργυρώνητα
και αιματοβαμμένα.
-Σας κλέψανε τα όνειρα,
τη νιότη, την ελπίδα,
στον ουρανό γινήκατε
της Νέμεσης αχτίδα..
Τέτοιο κακό να μην εβρεί
ούτε σ' εχτρού το σπίτι,
να θάβ' η μάνα το παιδί
σα να τανε σπουργίτι.
-Πώς να σ' αντέξω βρε ντουνιά
με σπλάχνα αποθαμένα,
δεν την εθέλω τη ζωή,
γη, πάρε με κι εμένα!
Χρήστος Κωστελίδης